Vanavond doe ik afstand van mijn grote liefde. Iedereen heeft een hartendief in zijn leven, mijne is dansen. Al sinds groep drie van de basisschool zijn mijn passie en ik samen. Een lange tijd, die ik diep in mijn hart nog lang niet wil beëindigen. Want dansen is wie ik ben en waar ik goed in ben. De enige momenten dat ik echt honderd procent mezelf ben, zijn als ik op de dansvloer sta. Die momenten sta ik nu af, want ik heb het gevoel ervoor verloren. Ik weet niet precies wanneer het fout is gegaan tussen ons. Eén ding is zeker: het ligt niet aan hem, maar aan mij.
Ja. Het ligt aan mij. Ik de onzekere perfectionist heb de schuld. Alles moet bij mij altijd perfect zijn. In mijn hoofd dan hè. In de praktijk is alles verre van perfect. Niets mis mee, niemand is perfect. Het enige probleem is dat ik een drang tot perfectie heb. Een drang die bij alles wat ik doe tevoorschijn komt. Zo heb ik het wanneer ik mijn make-up en haar doe, wanneer ik m’n outfit samenstel, wanneer ik m’n kamer schoonmaak, wanneer ik werk, wanneer ik dans en vooral wanneer ik voor school bezig.
Laten we wel zijn, 24 uur streven naar perfectie is onmenselijk. Zoiets loopt altijd uit op een punt waarop alles misgaat. Dat punt heb ik dan ook bereikt, drie maanden geleden. Een kwestie van teveel hooi op m’n vork nemen.
Nee, drie maanden geleden liep m’n leven totaal niet op rolletjes. Nu nog steeds niet, maar de grote puinhoop die er toen was heb ik enigszins weten te beperken. Het ging gewoon allemaal niet meer. Op school ging het erg slecht. Ik kreeg alleen maar onvoldoendes terug en het zag er naar uit dat ik zou moeten stoppen met de studie. Toen ging er een knop om in m’n hoofd. Journalistiek studeren was wat ik altijd wilde, dus nu ging ik ook laten zien dat ik het kon. Als een gek heb ik gestudeerd en ben ik het halve land afgereisd voor verslagen. Voor dat moment had ik al honderd procent inzet getoond, maar nu ging ik ervoor met de volle tweehonderd procent. Ik had plezier in het harde werken en gelukkig was dit ook aan m’n cijfers te merken.
In die periode, en waarschijnlijk ervoor ook al, is mijn dansniveau bergafwaarts gegaan. Naast al het reizen, schrijven en leren is er gewoon geen tijd meer geweest om thuis te oefenen. Erg jammer, vooral omdat ik vele jaren met plezier heb gedanst. Maar overal komt een einde aan. En half-gebakken-werk is nou niet echt mijn ding. Dus daarom heb ik een week geleden de knoop doorgehakt. Goed ben ik niet meer en de voorheen zo goede inzet is ver te zoeken, daarom stop ik ermee. Ja, het is over. Klaar.
“Vergeet niet dat de keuzes die je maakt de juiste zijn, want je hebt ze zelf gemaakt. En de doelen die je sluit zullen nooit meer opengaan. Smijt ze maar dicht om vastbesloten door te gaan. Want het is voor altijd zwijgen of voor altijd aan het woord. Wees niet bang om te verliezen, het leven wacht en dat gaat voor.”
Met Van Dik Hout’s wijze woorden sluit ik dit stukje af. Het was goed, het was mooi, maar het is nu klaar. Dag hartendief, grote liefde van me, ik zal je missen. Een plaatsje in m’n hart zal je altijd hebben. Maar, het gaat niet meer. En wetende dat, waar de ene deur sluit er een ander zal openen, ben ik ervan verzekerd dat ik een nieuwe passie zal vinden. Maar lief, wees gerust. Er zal ook zeker weer iemand komen van wie jij het hart veroverd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten