Mijn zomer van 2010 werd getekend door veel komkommers, een blauw canvastentje en mijn bed. In deze zomer veranderde mijn leven zoals ik hem kende in een hel. Ik raakte kwijt wat voor mij, op dat moment, het meeste betekende. Ik kwam er helemaal alleen voor te staan, althans zo voelde het. Omdat er meer mensen zullen zijn die in deze situatie zitten/hebben gezeten, leek het me leuk om hierover een blog te schrijven.
We keken er al vanaf September naar uit. Met mijn twee allerbeste vriendinnen, die ik al kende sinds de basisschool, ging ik op vakantie naar Rennesse. Naar een jongerencamping met, je raadt het al, alleen maar jongeren. We gingen een week zon, zee, strand en vooral veel feesten tegemoet. Niets dat onze vakantie kon verzieken. Tenminste dat dacht ik..
De vakantie was een levende hel. Eén van mijn beste vriendinnen en ik kregen ruzie. Ik werd ziek. Ik lag 's nachts alleen in een tent terwijl de rest uit ging. Ik zal niet in de details van dit alles treden. Maar het kwam erop neer dat het een week vol spanningen was. Voor mij ook vol kots. Eén van de redenen waarom ik eerder naar huis ben gegaan.
Eenmaal thuisgekomen was het tussen mijn beste vriendinnetjes en mij, leek het, weer goed. Dit was van korte duur. Het is echt misselijk makend hoe mensen, die alles van je weten, je kunnen manipuleren. Het was gewoon niet meer hetzelfde tussen ons allemaal. M'n ene beste vriendin en ik hadden constant ruzie. Met als conclusie dat ik een groot 'onbenul' was, en we ons contact hadden verbroken. Met m'n andere beste vriendin had ik nog steeds contact. Toch had dit alles ook onze vriendschap beïnvloedt, en was niets meer zoals vroeger. Althans, zo voelde het voor mij.
Toen stond ik er opeens helemaal alleen voor. Naast m'n twee beste vriendinnen had ik wel vrienden. Maar geen goede vrienden.
Voor mij is dit één van de zwaarste periodes van m'n leven geweest. Er zijn natuurlijk veel ergere dingen, en mensen die het veel zwaarder hebben. Maar voor mij was dit toch echt een diepte punt. Ik had mij nog nooit zo alleen gevoeld. Na een tijdje was ik wel klaar met dat remi-gevoel en al dat gehuil. Het was nou eenmaal gebeurt. Ik was de twee vriendinnen kwijtgeraakt die ik al zo lang kende, dat ze als familie voelden. Ik moest me erover heen zetten. Hoe graag ik ook wou dat alles weer als vroeger was. Dat we die zaterdag gewoon weer in de kroeg stonden te lachen, drinken en dansen.
Ik stortte mij volledig op het behalen van m'n examen, en alle andere dingen die ik leuk vond. Ik probeerde zoveel mogelijk te oefenen voor streetdance. Keek obsesief veel tvseries. Werd helemaal gek van kleding en make-up. Volgde verschillende beauty- en fasionbloggers op de voet. Langzamerhand had ik m'n leven weer onder controle. Op school vond ik 'nieuwe' goede vrienden & vriendinnen, waarvan ik heel veel houd. Zij hebben mij er echt doorheen gesleept.
Met een lach kan ik nu terugkijken op mijn 'dieptepunt' en kan met zekerheid zeggen dat ik er veel sterker uit gekomen ben. Ook heb ik nu weer goed contact met m'n ene beste vriendin. Voor iedereen die hetzelfde meemaakt, laat het los. Pak je leven weer op. Vind nieuwe, leuke vrienden. En: "Let your past make you better, not bitter."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten